The Juan Tamad Of The World

Ano ba ang pagkaiba ng istorya behind the story ng image na nasa itaas sa istorya ni Juan Tamad?

Not much.  Kung si Juan Tamad ay maghapong nakanganga hoping na mahulog na ang bayabas sa bunganga niya ... ganoon din ang sitwasyon sa itaas ... isang taong gusto kumain ng masarap ... pero walang drive para maisakatuparan ito.

Malaking sampal ito sa mga taong gustong bigyan ng magandang buhay ang kanilang mga anak ... pero hindi nila ito magawa dahil mas gusto nilang matulog hanggang bumula na ang labi.

Gusto nila ay may magandang trabaho ... paano yan hindi nga nakatapos ng pag-aaral .. kahit all out naman ang mga parents na igapang sila ... makatapos lang. And it is very ironic na ayaw nila ng init ng araw ... at ayaw nilang mapagod. Gusto nila ng trabahong nasa airconditioned building sila ... pero hindi naman pwede ang mag-apply sa SM or sa Robinson na maging sales person or promodizer ... dahil ano na lang ang sasabihin ng mga kaibigan nila kung makita sila?

Ayaw nilang makita silang naglalakad lang ... kasi sayang naman ang pamasaheng P15 pesos sa tricycle ... at ang na-save nilang pera ay pwede pang pambili  ng Swakto kung nauuhaw sila. Hindi rin sila pwedeng pumasok sa palengke ... naku matutunaw sila sa hiya sakaling maispatan silang bitbit ang basket ng gulay at isang dosenang galunggong. Ang tingin nila sa palengke ay masikip, mabaho at low-class ... so how can you expect na maghanap sila ng trabaho sa lugar na ito?

Gusto nila ng trabaho ... pero hindi mo man lang nakita na gumagawa ito ng resume' ... nor makita mong nagaapply or naghahanap ng trabaho. Meron bang trabaho na basta na lang lalapit sa iyo? Not unless mayaman ang lolo at lola mo at pamanahan ka ng restaurant ... computer shop or isang kiosk ng milk tea at coffee shop.

Sabi nga ni Mel Tiangco sa 24 Oras ... "Kuya Kim ... ano na?

                                    Juan Tamad says: " I am not lazy  ... I just want to conserve energy:

Slip of the Pen?

If you are a grammar police who usually gets irritated and cannot stand your penchant for the use of the fractured King's language ... incoherent sentence structure and semantics ... mind-boggling syntax and word coordination ... this nook is not for you. 

But traveling from Aparri to Jolo ... we encountered signage in the streets that managed to put a smile on our faces ... even though Robin Padilla's grandiose display of bad opinions ... or China's flexing his superpower muscle ... has riled up and angered our tender sensibilities.

We are here to celebrate (not mock) the little cracks and flaws in the manner we communicate ourselves. All of us make mistakes ... and at a time when a kilo of rice at 20 pesos is next to impossibility ... we need a little outlet to have a hearty laugh.

And no matter how overused the cliche goes ... Laughter is the best medicine.

Sorry guys ... this is not a slip of the pen.  It is a premeditated and carefully thought of scheme ... and there is fully a conscious and willful intent and a measure of forethought to go on as planned.

Following the popular chain of stores sprouting like mushrooms all over the Philippines ... Seven Evelyn is a smart business scheme ... it follows the maxim "imitation is the sincerest form of flattery." Even the choice of colors in the store business name and its rooftop is a carbon copy and very similar in character ... in hues, shade, and tone to the original.

Clap ... clap ... clap!